Σεπτέμβριος 2000
Όσο εγώ ετοιμαζόμουν να φύγω για Λονδίνο για το μεταπτυχιακό μου, η Ιρίνα είχε ήδη φύγει για την Νέα Υόρκη. Η Ιρίνα είναι ακόμα εκεί…με τις δυσκολίες της και τις επιτυχίες της…Η Ιρίνα είναι μπαλαρίνα, Ιρίνα…μπαλαρίνα…η σύνδεση είναι εμφανής σε όλους φαντάζομαι…
Η Ιρίνα νομίζω ότι γεννήθηκε για να χορεύει…όταν την βλέπεις στη σκηνή απλά λάμπει, ακόμα και αν είναι με 39 πυρετό…σήμερα πια χορογραφεί…την θαυμάζω όχι μόνο για τα όσα κάνει, αλλά περισσότερο από όλα για το ότι είναι ακόμα εκεί!Η Ιρίνα με προσκαλούσε στη Νέα Υόρκη για χρόνια, εγώ πάλι έλεγα ότι η Νέα Υορκη δεν είναι από τα ταξίδια που τρελαίνομαι να κάνω….και όλο το ανέβαλα…Πάντα ήθελα να κάνω ένα ταξίδι μόνη μου, χρόνια το είχα στο μυαλό μου..αλλά πάντα αυτό που είχα στο μυαλό μου- ήταν πιο ethnic…και όχι η Νέα Υόρκη…ένοιωθα ότι θα πήγαινα να δώ ένα μεγαλύτερο Λονδίνο….την πρωτεύουσα του καταναλωτισμού…μια απρόσωπη μεγαλούπολη…και όμως…
Οκτώβριος 2008, στο γραφείο εκείνη την περίοδο ζούσα μια «τρέλλα», οι μέρες περνούσαν η μία μετά την άλλη, και εγώ είχα ζοριστεί με το πόσο γρήγορα περνούσε ο καιρός.…μιλώντας μια μέρα στο skype, αποφάσισα να κλείσω τα εισητήρια και να περάσω 15 μέρες τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, στους φίλους μου στην Νέα Υόρκη….
Και ξαφνικά, από εκεί που τόσα χρόνια αυτός ο προορισμός δεν βρισκόταν στο δικό μου Travel Plan, ξαφνικά βρέθηκα να διαβάζω, να οργανώνω, να ονειρεύομαι τι θα δώ, και που θα πάω….βόλτες, μουσεία, γκαλερί, το Soho, ήθελα να μπώ σε ένα κίτρινο ταξί και να δω το διαχωριστικό τζάμι, να πιώ καφέ στο central park και να δώ από κοντά την Αλίκη, να μπώ στο subway, να φάω hotdog, και να κάνω όλες τις αμερικανιές που έχω δει στις ταινίες τόσα χρόνια, καλύπτοντας τις τύψεις μου με γερές δόσεις τέχνης για εξιλέωση….
Τελικά στο ταξίδι δεν έμεινα μόνη….Είδα όμως την Νέα Υορκη, όπως δεν θα μπορούσα να την είχα δει και έχω μοναδικές αναμνήσεις…Μια από τις πιο αγαπημένες και σημαντικές για μένα είναι η πρώτη φορά που πήγα στο ΜΟΜΑ.Στο ισόγειο του μουσείου, παρουσιαζόταν το έργο της Pipilotti Rist, “Pour Your Body Out (7354 Cubic Meters).” Ένα τεράστιο video installation, το οποίο απλωνόταν στους τοίχους του lobby και του πρώτου ορόφου του μουσείου….Ο ήχος, τα χρώματα, το πόσο "μέσα" έμπαινες σε όλο αυτήν την εμπειρία που ζούσες, αλλά και το πόσο «μικρός» ένοιωθες, βλέποντας την φύση σαν να είσαι κάτι τόσο μικρό …
Οι τουλίπες...Οι τουλίπες λοιπόν...Έχω μια αδυναμία στις τουλίπες, από τότε που αγόρασα κάτι ξύλινες τουλίπες από το Amsterdam, φοιτήτρια, και τις είχα στην είσοδο του σπιτιού μου να με χαιρετούν στο μπες-βγες….Κάποιος κάποτε μου είπε ότι δεν μπορείς να φυτρώσεις μια μόνο τουλίπα μόνη της…θέλει παρέα…Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια…από γεωπονικής άποψης…εμένα πάντως μου έκανε νόημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου