Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Time Lag(?)...

Οι τελευταίοι μήνες στην Αθήνα ήταν (και είναι ακόμα) ένα παράλογο (?) πράγμα...Το παρακολουθούσα και κάθε φορά που ξεκινούσα να γράψω (και δεν ήταν πολλές) μετά τις φετινές διακοπές, απλά τα λόγια ήταν περιττά...και ακόμα δεν ξέρω τί από όλα αυτά που είδα, άκουσα, ένοιωσα με έχει προβληματίσει περισσότερο...
Οι απαντήσεις λένε έρχονται μέσα από τις ερωτήσεις και εγώ είμαι γεμάτη από αυτές... Οπότε δεν γράφω ακόμα...Σήμερα διαβάζω για την θεωρία του Lag...μαζεύω υλικό...και ακούω το καινούριο δίσκο των Florence and the Machine που είναι μια υπέροχη συνέχεια του προηγούμενου...Καληνύχτα!



Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

We only said goodye with words...

Όταν εργαζόμουν στο Λονδίνο είχα εξυπηρετήσει την Amy η οποία τότε είχε βγάλει το πρώτο της cd και βεβαίως δεν την ήξερα..O συνάδελφός μου ο Lee την είχε αναγνωρίσει και της είχε μιλήσει όσο την εξυπηρετούσα, ενώ εμένα μου έκανε εντύπωση ότι φορούσε παπουτσάκια του μπαλέτου μέσα στο ψωφόκρυο...Όταν το 2007 βγήκε το Rehab, ἐγινε σουπεραγαπημένο μου album και το άκουγα στο repeat...ήταν μια δύσκολη χρονιά το 2007 και αυτό το album μιλούσε κατευθείαν στην καρδιά μου...  Δεν συμβαίνει τόσο συχνά με ένα ολόκληρο album αυτό, συνήθως εἰναι ένα ή δὐο τραγούδια...Σήμερα έμαθα το νέο του θανάτου της στην παραλία και στεναχωρήθηκα τόσο...τελικά θα μας μείνουν πολύ λίγα τραγούδια...

 


Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

I am late! I am late!(?)

Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων…σε καρτούν, σε ταινία, σε παραμύθι …μια ιστορία γραμμένη για να αλλάζει σημασία κάθε φορά που κάποιος την ακούει…Είναι αόριστη και προσαρμόζεται…Η βαλίτσα είναι ακριβώς πίσω μου, μόλις τη γέμισα και σε 2 ώρες φεύγω για το αεροδρόμιο…με το λεωφορείο λόγω της απεργίας των ταξί και το σκυλί παραμάσχαλα…Πακέταρα (πάλι) χωρίς λίστα(!), μια νεοαποχθείσα συνήθεια (τόσο κόντρα ρόλος…) που την επαναλαμβάνω και ο Θεός βοηθός… Σε 3 ωρίτσες πρέπει να φύγω και λέω να μην κοιμηθώ..οπότε.. Η Αλίκη! Στην Αλίκη –από μικρή- με είχαν κερδίσει συγκεκριμένες στιγμές…Το τσάι και ο χορός, τα ζαχαρωτά «Eat Me» και ο λαγός*… Υπάρχουν πολλές απόψεις για το τι μπορεί να αντιπροσωπεύει ο λαγός στο παραμύθι…άλλοι λένε ότι ουσιαστικά η εμφάνισή του «ξεχωρίζει» τα κεφάλαια, άλλοι ότι αναφέρεται στην σημασία των τυχαίων γεγονότων στη ζωή μας, και άλλοι ότι απλά αφορά στην έννοια του χρόνου. Ο χρόνος λοιπόν, και εγώ με μια βαλίτσα από πίσω μου έτοιμη να με πάει στις πολυαναμενόμενες διακοπές όπου σκοπό έχουμε να «αφήσουμε το ρολόι πίσω μας» και άλλα τέτοια τσιτάτα**…

*O λαγός στην ταινία τρέχει φωνάζοντας "I am late! I am late!" και κοιτάει συνέχεια το μεγάλο του ρολόι, και εγώ φεύγω διακοπές!
**Πιστεύω ότι στους νησιώτες θα πρέπει να φαινόμαστε εντελώς κουλοί έτσι όπως φτάνουμε με την ψυχή στο στόμα, αν το δείς σαν εικόνα πρέπει να φαίνεται αστείο…

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Woke up this morning...

Οι τελευταίοι 2 μήνες είναι μια εναλλαγή του ροζ και του γκρι…τι να πω…αυτές τις μέρες ξυπνάω με το Woke up this morning των Alabama 3. Δεν είναι από την Alabama, ούτε είναι 3, αλλά είναι τρελλοί και παίζουν απίστευτα. Από τότε που τους είδα πρώτη φορά στο Brixton, έχω ακούσει αυτό το τραγούδι άπειρες φορές...και πολύ δυνατα!Πόσο πολύτιμη είναι η σιωπή όταν όλοι μα όλοι μιλούν…οι μέρες των αγανακτησμένων είναι εδώ και ζήσαμε ένα δύσκολο Ιούνιο….έχω βαρεθεί να διαβάζω, έχω βαρεθεί να ακούω κάθετες απόψεις…προτιμώ να χορεύω σε αυτό το ρυθμό..

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

6 days later I feel confused...(?)

one step forward, one step back(?) Δεν ξέρω...έξι μέρες μετά και στην πόλη αυτή έχουν γίνει τόσα άσχημα πράγματα (!), και μάλιστα το ένα μετά το άλλο, καθημερινά... μπάς και όλα μαζί δώσουν στον κόσμο την πραγματική εικόνα, την πραγματική διάσταση... 
Είναι αδύνατον να μην προβληματιστείς...και έτσι κάνω και εγώ, σκεπτόμενη τα όσα έγιναν, μάλιστα λίγα μέτρα από τη φωτό του ρόζ κτιρίου...

Το σκέφτομαι καιρό, ότι το χειρότερο στην δική μας γενιά, είναι ότι πολλοί από εμάς ζουν ο κάθε ένας στον δικό του μικρόκοσμο..και δύσκολα βγαίνουμε από αυτόν για να δούμε τι άλλο υπάρχει... τί συμβαίνει...Νμίζω ότι αυτή η τελευταία εβδομάδα μας έκανε να βγούμε για αρκετές στιγμές από τον μικρόκοσμό μας, και  -ως αισιόδοξη φύση- ελπίζω ότι αυτό σύνέβη για καλό...Άλλωστε και οι απαντήσεις, μετά από προβληματισμό βρίσκονται...

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Influences(?)

O φίλος μου ο Flying Shrink πετάει στην Αθήνα και γράφει τόσο μα τόσο ωραία στο blog του...πότε ποιήματα, πότε ιστορίες με φωτογραφίες, με πολύ φαντασία, αλήθεια και ευαισθησία, όπως εκείνο το ποίημα που είχε φωτογραφία από τις ελίτσες της φίλης του και με έκανε να σκεφτώ τόσα.....Influences λοιπόν, σε μία εποχή που τόσο δύσκολα "επηρεάζομαι"...(?) Τις προάλες ήμασταν μαζί για καφέ στα Εξάρχεια, όταν καθίσαμε απέναντι από αυτό το ροζ κτίριο...σχεδόν μαζί το βγάλαμε φωτογραφία (ναι αυτά είναι τα χέρια του...το πρόσωπο παραμένει incognito όπως όλοι οι μεγάλοι στάρ)...




Η παρέα μιλούσε και μιλούσε...εγώ πάλι κοιτώντας το ροζ αυτό κτίριο, τόσο ξέχωρο και αναρχικά ρόζ, θυμήθηκα μια κουβέντα που έλεγα στον εαυτό μου όταν είχα επιστρέψει στην Αθήνα από το Λονδίνο....θυμάμαι πόσο δύσκολο ήταν για μένα να βρίσκω ομορφιές μέσα στην πόλη και πόσο μου έλειπαν τα πάρκα, τα φαρδιά πεζοδρόμια, το ποτάμι, τα παρόχθια μπαράκια και οι βόλτες μου εκεί...και θυμήθηκα, τότε πως κάθε φορά που έβρισκα κάτι όμορφο στην Αθήνα, έλεγα στον εαυτό μου " Μα κοίτα κάτι όμορφες γωνιές που έχει αυτή η πόλη", έτσι σαν φάρμακο...6 χρόνια μετά μου αρέσει η Αθήνα, έχω πια τις αγαπημένες μου γωνιές και τα σημεία που είναι δικά μου...όπως αυτό που με κάνει να σκέφτομαι το Ελσάκι...μου αρέσουν οι γωνιές μου και οι άνθρωποί μου γύρω μου...αυτές τις μέρες I feel Loved :-)



Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Leaving Omirou street by Docklands Light Railway (?)

Στο γραφείο μερικές φορές το ρολόι κολλάει…σύνηθες φαινόμενο το οποίο μοιραζόμαστε παγκόσμια οι εργαζόμενοι χωρίς να έχει δώσει κάποια απάντηση η επιστημονική κοινότητα…εκεί κάπου στο μεσημέρι λίγο πριν παραγγείλεις τον δεύτερο καφέ…
….και θέλω να φύγω και να διακτινιστώ…και να μπω στο τρένο…και να κάτσω στην τελευταία θέση ακουμπώντας τα πόδια μου στο πλαστικό απέναντι…και να πάω βόλτα την ώρα που δύει ο ήλιος, να κοιτάω τους δρόμους και τα δέντρα και αυτό το τόσο ωραίο σπίτι με τις πορσελάνες στην ντουλάπα που δεν κλείνει τις κουρτίνες αλλά αφήνει τους επιβάτες να κοιτούν όπως περνούν…μου λείπει αυτή η στροφή του τρένου…




Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Stereotypes(?)

Ορισμός:
Στερεότυπο: συμβατικός και απλουστευτικός χαρακτηρισμός που αποδίδεται στα μέλη μιας ομάδας ανθρώπων και βασίζεται σε γενικεύσεις.
Πάντα με εκνεύριζαν τα στερεότυπα...Εκεί κάπου στην εφηβεία κατάλαβα ότι "κάτι δεν μου πάει" και άρχισαν να κλωτσάνε! Δεν μπορούσα να καταλάβω (α) γιατί υπάρχουν, και (β) γιατί είναι τόσα πολλά! Σε κάθε άνθρωπο διαφορετικά, λιγότερα ή περισσότερα, αλλά πάντα εκεί! Αργότερα στη ζωή μου, κατάλαβα ότι ο λόγος που υπήρχαν είναι γιατί είναι ουσιαστικά "΄κληρονομικά...", τα αποκτάει ο κάθε ένας από τους γονείς του, σαν ένα μικρό χωράφι στη Νάξο...ή σαν ένα παλτό που του το φόρεσαν αλλά δεν του αρέσει, με την διαφορά ότι αφού τα στερεότυπα αυτά τα έχει "κληρονομήσει", μπορεί να μην τα θέλει κιόλας, "σαν αυτό το χωράφι που δεν το θυμάσαι καν πώς είναι"..και τέλος πάντων κάπου αργότερα "πετάει" από πάνω του ορισμένα από αυτά τα στερεότυπα, τα κάνει delete βρε παιδάκι μου...και όλα καλά!!!
και μετά μια μέρα σκέφτεσαι ότι και πάλι όμως έχεις στερεότυπα, σαφώς λιγότερα, αλλά πάλι έχεις, τα δικά σου...και έτσι απαντάς την δεύτερη ερώτηση...το γιατί υπάρχουν τόσα πολλά..... γιατί ακόμα και αυτοί που "δεν έχουν στερεότυπα", έχουν! Ta daaaa!!!!

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Bohemian Rapsody(?)

Επέστρεψα από βόλτα στην θάλασσα, τό ΄πα και το ΄κανα τελικά και είχα δίκιο..και άκουγα James στο πήγαινε και Queen στο γύρνα...και ο ορίζοντας ήταν όπως πάντα εκεί έτοιμος, αυτή τη φορά με ήλιο, χωρίς σύννεφα (δεν ξέρω πώς τον προτιμώ)..Νομίζω ότι η βόλτα στην παραλιακή είναι κάθε φορά ξεχωριστή...αναγνωρίσιμη και διαφορετική, αφού σε κάθε στροφή μπορείς να σκεφτείς παλαιότερους ορίζοντες, και σε άλλες καινούριους...μπορείς να ακούς το "I want it all", το "Bohemian Rhapsody" και το "I want to break free", με όποια σειρά θέλεις ή και στο repeat...πάντως είχα δίκιο.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Escaping(?)

Μια εβδομάδα μετά επέστρεψα ανανεωμένη και προβληματισμένη (?)...
Φεύγοντας έγραφα ότι κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθούν οι επιστήμονες με το φαινόμενου όπου *μπίμπ* το σύμπαν μόλις ενημερώνεις ότι σκοπεύεις να πάρεις άδεια..
Ξαφνικά έχεις εκατό χιλιάδες δουλειές που ούτε φανταζόσουν ότι θα προκύψουν και τρέχεις πανικόβλητος/η, φτάνοντας στο αεροδρόμιο με την ψυχή στο γνωστό σημείο...
Επιστρέφοντας λοιπόν από τις διακοπές μου όμως, έχω και άλλο ένα project για την επιστημονική κοινότητα αφού επιθυμώ να ασχοληθεί επιτέλους κάποιος με το φαινόμενο του ότι οι μέρες των διακοπών περνάνε σαν αστραπή...Ναι ναι...το ξέρω, συμφωνεί όλος ο κόσμος...αλλά γιατί...γιατί ..γιατί να συμβαίνει αυτό??? Γιατί όταν είμαι στο γραφείο, σπρώχνω την εβδομάδα με τις μπουνίτσες μου και αυτή δεν προχωράει, και όταν φεύγω οι μέρες περνάνε σαν ένα σφηνάκι...?

Σημειώσεις από το ταξίδι:
Μέσα στην κακοκαιρία, ακολούθησα την συμβουλή της Έλσας, κατευθύνθηκα σε παραλιακό καφέ, όπου ήπια καφέ βλέποντας τα κύματα απέναντί μου, τα άσπρα σύννεφα να τρέχουν και τον ορίζοντα να απλώνεται μπροστά από το φλιτζάνι μου...
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να βλέπει αυτές τις εικόνες...σβήνει το μυαλό σου...αδειάζεις...
Θα πηγαίνω πιο συχνά στην θάλασσα νομίζω...

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Ο Σύντομος μήνας.

Πάντα έχω στο νού μου τον Φεβρουάριο, ως τον "Σύντομο μήνα". Μου άρεσε που ξεχώριζε, που είχε μόνο 28 ημέρες. Επίσης τον Φεβρουάριο τον έχω συνδέσει με τις Απόκριες που μου άρεσαν όταν ήμουν μικρή και όχι πια...Αυτός ο Φεβρουάριος πάλι, ήταν τόσο γρήγορος...δεν τον κατάλαβα σχεδόν...
Πιστεύω ότι οι επιστήμονες θα έπρεπε κάποια στιγμή να ασχοληθούν με σοβαρά ζητήματα όπως τι συμβαίνει και πάντα "μπίπ" το σύμπαν όταν ετοιμάζεσαι να πάς διακοπές...έχω εκνευριστεί... και πακετάρω χωρίς checklist!


Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Think Bubbles (?)

Τα καλοκαίρια υπάρχουν δύο είδη πιτσιρικιών, αυτά που μπορείς να τους δώσεις ένα βιβλίο ή ένα παιχνίδι και να σε αφήσουν λίγο ήσυχο και αυτά που δεν ησυχάζουν ποτέ! Εγώ ανήκα στην δεύτερη κατηγορία... Τα μεσημέρια ο αδερφός μου διάβαζε κόμικς, εγώ πάλι όχι...Μια φορά είχα πάρει ένα από τα δικά του (Ντόναλντ), στο οποίο η ιστορία είχε ως εξής: Ο Θείος Σκρούτζ επισκεπτόμενος τον Κύρο Γρανάζη μαθαίνει για μια φόρμουλα την οποία μπορεί κάποιος να πιεί και να "διαβάζει" την σκέψη του άλλου...Αποφασίζει να το δοκιμάσει και απογοητεύεται όταν καταλαβαίνει πόσο αντιπαθητικός είναι σε όλους γύρω του… Στο κόμικ η «σκέψη» του κάθε ένα απεικονιζόταν με το γνωστό συννεφάκι πάνω από το κεφάλι του, το οποίο συνήθως έγραφε κάτι αντίθετο από αυτό που έλεγε…
Σήμερα σκεπτόμουν πόσο κρύβεται ο κόσμος και πόσο φοβάται να πεί τα όσα σκέφτεται.Ο παραληρισμός μπορεί να μην είναι τόσο καθαρός, αλλά αν είχε διαβάσει κανείς το συγκεκριμένο τεύχος θα κατάλάβαινε...
Φαντάσου να κυκλοφορούσαμε όλοι με ενα think bubble πάνω από το κεφάλι μας?




 

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Pop Culture (?)


I believe that there is an ongoing, never ending controversy between Pop Art and art critics...Pop Art is the art that uses elements of popular culture, and also often uses elements of commercial art and advertising.


We all think of Andy Warhol and his can of Campel Soup when we think of Pop Art, since we believe that Pop Art belongs back to the 60's, but I believe that it is an ongoing movement, that represents what is being "popular" at any specific moment in time. Reading and evaluating art critics, someone can see that there is a tendency from critics to judge artists very strictly as soon as they start becoming popular. There are many examples of contemporary artists that were introduced by critics as "promising", but after a big successful exhibition, as soon as their name became popular, critics became strict and judge their work differently.


David La Chapelle is a celebrity photographer.. His portfolio is unique...Where else could someone see Quentin Taratino and Madonna, next to Michael Jackson and Mohammad Ali? David La Chapelle started back in the 80s in New York, when Andy Warhol gave him his first job as a photographer for Interview Magazine..


Allthough he became popular with his magazine pictures, he know calls the years he spent shooting for magazines, his "School years". He says that he had always used photography as a means to try to understand the world and the paradox that is his life. 


In a parallel time, these photographs were shot while I was interested in all forms of Pop Art, and I believe that still, these pictures are a stepping stone, from the 1990's to the 00's, like a social criticism, that moves from consumerism, to minimalism...


Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Keyboard (?)




nomizo oti parakato vrisketai to pio "greeklish" keimeno pou exo grapsei pote! exo omos poli kali dikeologia...xekinisa na to grafo prin kamia evdomada sta ellinika, egrapsa mia mikri paragrafo kai tin esosa sta drafts....tin proigoumeni evdomada mou apenegatestisan ta windows, kai tora den vrisko ta ellinika pouthena...(kapou einai to xero...)...

exo patisei loipon pano stin palia elliniki paragrafo, prosthetontas to keimeno sta agglika...kai oriste! ta daaaaaaa!(gelao moni mou!)


Misfit, ελληνικά aprosarmostos...Τι εννοώ..νοιώθω να μην ταιριάζω με την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι.. kai -eftixos- etsi niothoun kai arketoi anthropoi giro mou...(Ti anakoufistiko na exeis tis idies enies me tous filous sou..., kleino tin parenthesi)..Αν κοιτάξεις ένα λεξικό για την λέξη απροσάρμοστος tha deis oti oi orismoi anaferontai se ena  άτομο που δεν μπορεί να προσαρμοστεί, να αποδεχτεί και να εξοικειωθεί με το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζει, (ως ουσ.) το απροσάρμοστο...kai an exeis kefi na koitaxeis ..και ένα αγγλικο...a person who is not suited or is unable to adjust to the circumstances of his or her particular situation... oraiotata!

Πριν μήνες παρακολούθησα ένα σεμινάριο σχετικό με τα Media Trends. Se kapoia fasi loipon o isigitis..έδειξε ένα slide το οποίο σήμερα απλά χρησιμοποώ για άλλο σκοπό, γιατί μου έκανε κλικ...

Elege loipon o isigitis oti an travixoume mia grammi kai doume ton anthropo apo tin aioniotita eos simera, tha doume oti ta megala gegonota...oi epanastaseis diladi...eno palia sinevenan me megali xroniki apoklisi i mia apo tin alli, oso plisiazoume ta teleftea 30 xronia,simvenoun me enan rithmo o opoios einai poli diskolo na ton akoulithisei kapoios...ta paidia ton louloudion  gia paradeigma itan ena trend to opoio kratise gia peripou mia olokliri dekaetia, eno exakolouthei akoma kai simera na epireazei to lifestyle orismenon anthropon, simera omos oi "taseis" allazoun me enan xefreno rithmo, me elaxistes na epikratoun kai sinithos na einaiaftes pou orizoun tin maza...etsi opos malista tin vlepoume stin athina ta teleftea xronia...kai skeftomai....mipos simera, den thelo na prosarmosto stis katastaseis giro mou kai thelo na eimai aprosarmosti?

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Jeff Coons

Πρώτη φορά άκουσα το όνομα του Jeff Koons όταν πήγα για πρώτη φορά στην Νέα Υόρκη και είδα ένα από τα γλυπτά του κάνοντας την ερώτηση, "Αυτό ποιανού είναι?". Μου άρεσε πολύ το συγκεκριμένο μπαλονένιο λουλούδι, ήταν φωτεινό, έντονο, χαρούμενο, κόκκινο και γυάλιζε, και απλά σε έκανε να θέλεις να το ακουμπήσεις!





Έμαθα ότι ο Jeff Koons είναι ένας σύγχρονος αμερικάνος καλλιτέχνης ο οποίος δημιουργεί μεγάλα ατσάλινα γλυπτά τα οποία μοιάζουν με αυτά τα ζωάκια από μπαλόνια που βλέπεις...και επιπλέον γυαλίζουν!




Ορισμένοι κριτικοί τον θεωρούν τον "Βασιλιά του κιτς", και έχουν γίνει ακόμα και διαμαρτυρίες όταν έργα του εκθέθηκαν στις Βερσαλίες το 2008, παρόλο που έχει κάνει εκθέσεις στις μεγαλύτερες γκαλερί του κόσμου..και τα έργα του είναι τα πιο ακριβά έργα που έχουν δημοπρατηθεί ποτέ από –εν ζωή- καλλιτέχνη..




Λίγο να διαβάσεις στο Internet, υπάρχει πολύ ένταση υπέρ του ή εναντίον του...Εγώ πάλι πιστεύω ότι ιδιαίτερα όταν τα έργα του βρίσκονται στο δρόμο...σε κάνουν να σταματήσεις και να θες να τα ακουμπήσεις (και όλοι αυτό κάνουν, το παρατήρησα...), οπότε είμαι καλυμμένη...




Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Friends...

"Sometimes I am really hard on myself...having spent a lot of time on my own during last week (down with the "anti-social" illness named flu), I was thiking about my recent behaviors...so many things are changing around me and I cannot help but wonder if I am taking the right decisions, or if I am saying the right thing..."

Friends...I love it when people surprise me in that way! It may be as simple as saying something in a familiar way...or it can be as simple as just a nod...but I love it whenever my friends surprise me and show me that we connect in that specific way! I had a talk with a friend today..just drinks after office...and this time it was just a nod! reassuring...
It feels so stupid looking up the word "friend" in a dictionary...it seems so wrong...
"Friend"...a person with whom you are acquainted ....a person you know well and regard with affection and trust..
In my terms....my friends keep me balanced!

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Margot Fonteyn & Rudolph Nureyev - one perfect partnership, an artistic love affair…

Having spent 2 days in bed with the flu, I woke up today feeling romantic. Yesterday, I watched again an old documentary about one of the most famous couples of all times that shared a sensational partnership...Both were megastars, they shared a very special chemistry creating magic...today I am thinking about love and how it appears in all different shapes, occasions and forms...like in this friendship...








Their backgrounds couldn’t be more different. She was a world famous ballerina, he was a young dancer half her age, defected to the West and had just started his career in the UK having as one of his ambitions to dance with her. They met just at the time when Fonteyn was about to retire, but they danced together from 1962 until 1979 and they became the most glamorous ballet couple of the sixties and seventies. She was 42 and he was 24 when they first danced together, and Fonteyn continued to shine next to him for 17 more years until she made the decision to retire and nurse her then invalid husband at their Panama farm. They danced again one more time after this in 1989, when she was 69 and Nureyev 54.




 

They were famously loyal to each other. Fonteyn would not approve an unflattering photograph of Nureyev, while he said about her: “At the end of 'Lac des Cygnes' when she left the stage in her great white tutu I would have followed her to the end of the world."

Damme Ninette de Valois was the Founder of the Royal Ballet. At the documentary she talks about Nureyev, saying that his impact was in every direction, first his execution, secondary his artistry, and thirdly his longing to learn. He didn’t run away from Russia just because he wanted to get out of Russia, he wanted to find out, to know what was going on the rest of his world, in other parts of the world...

Today, because of him, male dancers were brought at the center and the front of the stage, providing a new role to the male ballet dancer who once served only as support to the ballerina.

Roberta Lazzorini is a member of the Royal Ballet who talks in the documentary about the first time she watched Nureyev and Fonteyn together on stage in “Gisele”. She says: “When the curtain came down, there wasn’t applause, there was complete silence for at least a minute, it was breathtaking...”

He socialized with Gore Vidal, Freddie Mercury, Jackie Kennedy Onassis, Mick Jagger, Liza Minnelli, Andy Warhol and Talitha Pol and was considered to be a loyal and generous friend, but the friendship they shared with Fonteyn was above all.


He made her change the way she performed...she was performing in a new feminine way..that no one had seen before, a very passionate way..They were a rare combination of two chemicals reacting, complete opposites, intensifying each other qualities..


The documentary includes rare filmings from the countless rehearsals they did together. At one point, we see Nureyev sitting and watching Margot rehearsing. The camera is so close that you see the connection between them, total inspiration, love and respect…


Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Για όλα φταίει ο Maslow(?)

Ποτέ δεν είναι αργά να καταλάβεις έναν αστερίσκο που σημείωνε κάτι το 1993…


H πρώτη φορά που ένας έφηβος επίσημα ακούει για τον κ. Μaslow είναι στην τρυφερή ηλικία των 13-14 ετών. Τότε, μαθαίνεις για πρώτη φορά ότι «κάποιος»  ασχολήθηκε με την ιεράρχηση των ανθρώπινων αναγκών και τις κατέταξε, τις κατηγοριοποίησε και δημιούργησε μια πυραμίδα, γνωστή ως "Η Πυραμίδα του Maslow". Στο σχολείο μου άρεσε όταν κάποιος δημιουργούσε σχήματα για να μου εξηγήσει κάτι..είχα φωτογραφική μνήμη και με βοηθούσε..


O Abraham Maslow γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης την πρωταπριλιά (τυχαίο, δεν νομίζω!) του 1908  και μέχρι σήμερα θεωρείται από τους πατέρες της Ανθρωπιστικής Ψυχολογίας η οποία δίνει μεγάλη βαρύτητα στην προσπάθεια του ανθρώπου να πραγματωθεί, να ολoκληρωθεί..πράγμα που είναι επίσης πολύ της μόδας σήμερα, που όλο και περισσότεροι κάνουν ψυχοθεραπεία, yoga, reiki, διαλογισμό, κ.ο.κ.
Στην τρυφερή εκείνη ηλικία λοιπόν που είσαι μαθημένος να κατεβάζεις αμάσητο ότι σου μαθαίνουν, σε ένα από τα γνωστά κακογραμμένα βιβλία του γυμνασίου εμφανίζεται το σχετικό κεφάλαιο για την Πυραμίδα των Αναγκών.
Εμένα τουλάχιστον από τότε μου είχε κάνει εντύπωση…


Σύμφωνα με τον Maslow λοιπόν, οι ανθρώπινες ανάγκες διαχωρίζονται σε 5 επίπεδα:
  1. Ανάγκες Επιβίωσης
  2. Ανάγκες Ασφαλείας
  3. Ανάγκες Κοινωνικής Αποδοχής
  4. Ανάγκες Αυτοεκτίμησης
  5. Ανάγκες Αυτοπραγμάτωσης
Θυμάμαι ότι κάπου στην συγκεκριμένη σελίδα υπήρχε και σχετικός αστερίσκος που επισήμαινε ότι στην αυτοπραγμάτωση φτάνει μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού (νομίζω ένα 2%), έχω φωτογραφική μνήμη-ναι- απλά δεν θυμάμαι αν αυτός ο αστερίσκος υπήρχε στο βιβλίο, ή αν εγώ τον σημείωσα γιατί μας το έλεγε η καθηγήτρια…τέλος πάντων σημασία έχει ότι έτσι κατοχυρώθηκε τότε στο μυαλό μου, αυτό το τελευταίο σκαλοπάτι της πυραμίδας… ως ένα σημείο στο οποίο για τον ένα ή τον άλλο λόγο, φτάνουν λίγοι…
Η λογική πίσω από την πυραμίδα του Maslow είναι σχετικά απλή και βγάζει νόημα από την πρώτη φορά που την ακούς…η πυραμίδα έχει πέντε σκαλοπάτια και για να ανέβει κάποιος ένα σκαλοπάτι στην Πυραμίδα θα πρέπει να έχει ικανοποιήσει τις ανάγκες της προηγούμενης βαθμίδας πρώτα, as simple as that
Λογικά λοιπόν ο Maslow ξεκινά από τις Φυσιολογικές/Βασικές Ανάγκες (φαγητό, νερό, αέρας,κτλ.) διότι αν δεν έχεις αέρα, χλωμό το κόβω να σκέφτεσαι τις ανασφάλειές σου…
Αν καλύψεις-λέει- αυτές τις ανάγκες, τότε μπορείς να ανέβεις το σκαλί και να ικανοποιήσεις τις  Ανάγκες Ασφαλείας, η ανάγκη δηλαδή της στέγης, της υγείας και της προστασίας γενικότερα. Μέχρι εδώ όλα καλά…και τότε μπορείς να προχωρήσεις στις  Ανάγκες Κοινωνικής Αποδοχής όπου βρίσκονται οι κοινωνικές μας σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, η ανάγκη μας να έχουμε φίλους, να ερωτευτούμε και να είμαστε κοινωνικά αποδεκτοί. Απόλυτο κατανοητό και αυτό λοιπόν, αφού όντως αυτές οι ανάγκες έρχονται αφού έχεις καλύψει άλλες βασικότερες. Στο προτελευταίο λοιπόν σκαλί υπάρχουν οι Ανάγκες Αυτοεκτίμησης οι ανάγκες δηλαδή  όπου ο άνθρωπος αποζητά την αυτονομία του, προβάλει την ατομικότητα του και προβάλει τις δικές τους αξίες και αρχές. Όντως όταν έχεις ξεκινήσει από την ανάγκη για νερό, και για στέγη, αυτού του είδους οι ανάγκες φαίνονται αν μη τι άλλο πολυτελείς…ακόμα και αν είσαι ένας απλός έφηβος..και καταλήγουμε στο τελευταίο και μικρότερο σκαλοπάτι της πυραμίδας όπου υπάρχουν οι Ανάγκες Αυτοπραγμάτωσης που από τότε μου είχαν κάνει εντύπωση…εκεί ανήκουν όλες εκείνες οι ανάγκες οι οποίες κάνουν το άτομο να νιώθει πλήρης, πραγματωμένος κι ευτυχισμένος.(και υπήρχε και αυτός ο γα***νος ο αστερίσκος για να μην ξεχνιόμαστε…)
Γιατί έκανα όλη αυτή την εισαγωγή τώρα;….
Εδώ και μήνες τριβολίζομαι με το πόσο –μεγαλώνοντας- μικραίνει όλο και περισσότερο το πλήθος του κόσμου με τον οποίο πραγματικά μπορείς να επικοινωνήσεις...Και μου ήρθε η πυραμίδα κατά νου, και πόσο μικρό είναι αυτό το τελευταίο σκαλοπάτι….